Realiseren we ons voldoende dat ook jongeren zich eenzaam voelen? Uit onderzoek blijkt dat zelfs 10% van de jongeren zich ernstig eenzaam voelt.
Enige vorm van eenzaamheid past denk ik wel bij jongeren. De puberteit is juist ook de tijd dat je jezelf losmaakt van bestaande sociale omgevingen. En je op ontdekkingstocht gaat. Dan voel je jezelf nog wel eens alleen staan. En heb je het idee dat je de enige bent die worstelt. Denk je dat je de enige bent die niet weet welke studie bij je past bijvoorbeeld.
Zorgwekkend vind ik het als wij, volwassenen, ons dat tijdelijke of meer chronische eenzaamheidsgevoel niet kunnen voorstellen en realiseren. Als we denken: “Och, die redt zich wel” of “Ja, had je maar niet…” en “Ze is de hele dag online op haar mobiel dus ze heeft contacten genoeg”.
Wat is er simpeler dan het contact aan te gaan, het gesprek te beginnen? Vragen te stellen. Jongeren kunnen een steuntje in de rug gebruiken. Ik bespreek de worstelingen op het gebied van studie- en beroepskeuze met hen. En dan komt dat “Remi gevoel” ook wel eens aan de orde. Dan helpt het enorm als ik vertel dat ze 1 van de ontelbare jongeren zijn die het even niet weten. Of het wel weten, maar er gewoon eens met een ander over willen spreken. En zo heeft ieder van ons momenten waarop ze met jongeren in gesprek zijn. Gebruik die momenten! Ben er voor ze! En vergeet dan “jezelf” en je eigen besognes voor even.