Martin Bril wist het al. In zijn bundel ‘Jongensjaren’ schrijft hij dat we als ouders vooral barrières moeten opwerpen voor onze kinderen. Zodat zij deze kunnen slechten. En zodat ze dáár terecht komen waar wij hen graag terecht zien komen: in een gelukkig, volwassen en onafhankelijk leven.
Ik schreef een poos geleden al eerder over ‘kidults’, ouders die net zo jong willen zijn als hun kinderen. Die hun kleding dragen en samen met hen dronken worden op een feestje. Zeker, het is fijn dat de hiërarchie tussen ouders en kinderen, net als die tussen docenten en leerlingen, nagenoeg verdwenen is. Dat ‘omdat ik het zeg’ niet iedere vraag en discussie doodslaat.
En dan nu de keerzijde.
Jongeren vinden hun zelfstandigheid en onafhankelijkheid juist door grenzen te overtreden en de door ons opgeworpen barrières moeizaam te beklimmen en te beslechten. Laat ze hun knieën kapot vallen op die betonnen tegels in de speeltuin, in plaats van zachtjes neerkomen op rubberen tegels. Stuur ze op kamers en laat ze ontdekken dat studeren, werken en een huishouden voeren best wel lastig is.
Tegelijkertijd zijn er barrières die wij, ouderen, wel moeten afbreken. Dat geldt bijvoorbeeld voor praktische zaken op het gebied van studie. Het aanmelden voor een studie bijvoorbeeld via Studielink, daar mag u best bij helpen. Want overschat vooral de digitale vaardigheden van de jongeren op dat gebied niet. En als u toch aan het helpen bent: bereid dat bezoek aan die open dag of onderwijsbeurs met hen voor. Ze vinden het namelijk best wel lastig om in dat oerwoud van informatie hun weg te vinden.
En o ja, wijs ze ook even op de mogelijkheid om met een professional over hun kwaliteiten en interesses te praten.