Op dit moment zwerven er veel jongeren over deze aardbol. En dan heb ik het niet over de zwerfkinderen van deze wereld. Die zijn groter in aantal en worstelen zich dag in dag uit door het leven. Naar hen gaat mijn hart wellicht nog meer uit.

Nee, ik bedoel de jongens en meisjes die nu al een paar maanden hun diploma op zak hebben. Na  jaren ploeteren of, wie zal het zeggen, flierefluiten op het voortgezet onderwijs. De jongens en meisjes die geen keuze konden of wilden maken voor een vervolgstudie. Die lazen over gap years in Australië of Mexico of  over scholen bouwen in Afrika. “Ga nou een jaartje er tussen uit”, “Dan leer je jezelf kennen en kom je los van alles waaraan je vastzit. De maatschappij en het systeem”, las ik onlangs in Trouw. Waar een 22- jarige historica en journaliste zich  verbaast over deze trend. Ik verbaas me met haar.

Ook dit jaar gaan honderden jongeren op reis. Om los te komen ‘van het systeem’. Met reisblogs, Facebook en allerlei andere eigentijdse communicatiemiddelen om de suffe achterblijvers van hun avonturen op te hoogte te stellen. En om zichzelf te vinden.

Maar wat blijkt nu uit onderzoek: zes van de tien jongeren vonden het helemaal geen verrijkende ervaring. En door het jaartje vrijaf verdienen ze tijdens hun loopbaan als 30-jarige aanzienlijk minder dan anderen. Het best komende de ‘gap yearende‘ jongeren er vanaf die reizen combineren met werk, en zo ritme en andere nuttige vaardigheden opdoen.

Het is van alle tijden dat jongeren weg willen, willen vluchten en zichzelf zoeken. Vinden misschien zelfs. Maar hoe vind je jezelf als je tijdens de wereldreis doet en leeft alsof je thuis bent? Als je via sociale media 24 uur per dag verbonden blijft met het thuisfront? Wat is er dan allemaal gebeurd in die paar maanden op het strand liggen, in een bar werken of Spaanse les nemen? Dat je enthousiast op je reisblog schrijft “Finally found meself“?

Als je een studie- en beroepskeuze moet maken is het goed na te denken over jezelf. Om te dromen en te weten waar je hart naar uit gaat. Dit kan natuurlijk tijdens zo’n zoek-jezelf-jaar. Maar op kamers wonen, tijdens je lange zomervakantie werken in de supermarkt of een paar weken alleen liftend naar Frankrijk: het is allemaal net zo effectief.

Of zwerf een tijdje mee met Marrokkaanse kinderen, die ook naar een andere cultuur verkasten en zo zonder dak boven hun hoofd in Zuid-Frankrijk terecht kwamen. Niet om via Facebook te laten weten dat ze eindelijk zichzelf hebben gevonden. Nee, omdat ze hoopten dat hier in Europa wél een toekomst voor hen was. Omdat ze dachten hun levensgeluk aan de overkant van de zee te vinden. Voor altijd. En zich vergisten.