“Ik ben eigenlijk nergens goed in Mirjam” Dan ben je 17 jaar en zit je tegenover mij als je dat zegt. Timide en te neergeslagen. Dan zeg je dat tegen iemand die je tot voor een paar minuten niet kende. Op zoek naar een volgende stap, naar steun. De opleiding op het ROC heeft hij na een jaar hard werken moeten verlaten. Het leek een goede studiekeuze, die opleiding. Maar dat wat hij juist wilde leren had hij al “moeten kunnen”. Je moet al extravert, mondig en gevat zijn. En je voor een groep op je gemak voelen. Zodat je door die opleiding nog beter zou worden in presenteren en lesgeven.
“Ik ben eigenlijk nergens goed in”. Ik vind het nogal wat. En het raakt me iedere keer weer. Natuurlijk kom je als studie- en beroepskeuze adviseur ook in gesprek met jongeren die de wereld aan hun voeten voelen liggen. Die vol trots je gemakkelijk vertellen waar ze goed in zijn en hun dromen in geuren en kleuren vertellen. Afgelopen maandag zat ik tegenover zo’n enthousiaste, sprankelende dame en haar moeder. Ook voor haar bleek het lastig om precies aan te geven wat ze wil, en waar ze goed in is. Maar ze zat er vol zelfvertrouwen. Met een moeder die straalde van vertrouwen in haar dochter. En met een paar vragen, opdrachten en wat gesprekken, maakt ze een weloverwogen keuze. En gaat ze na de middelbare school een volgende stap zitten in haar loopbaan.

En dat gaat natuurlijk ook gebeuren met die jongen. Die nu nog denkt dat hij niets kan. Want hij kan zeker wel wat: hij voetbalt en traint daar een paar keer per week voor. Hij werkt bij een kweker en wil graag de competitie aan om de meeste kratjes klaar te maken. Hij is secuur in zijn werk en rustig. In korte tijd hebben we al veel aanknopingspunten gevonden voor een nieuwe studiekeuze. Dus ook hij komt er. En wat is het toch iedere keer fijn om daaraan mee te mogen werken. Die steun te kunnen zijn en recht vanuit mijn hart te zeggen: “het komt goed”.